کد مطلب:5637 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:106
مشق عشق (لذت گناه؛ افیون ماندگار)
تا چند كنم توبه و تا كی شكنم
ای توبه ده و توبه شكن، دستم گیر!
الهی! توفیق ده تا دلمان را با حمد و ثنایت چراغانی كنیم و دیده هایمان را به شوقت بارانی.
الهی! ای كریم و رحمان! روز حشر ، ما را به رحمتت مسرور گردان و از خشم و عذابت دور گردان . لطفی ، كه در اضطراریم . رحمی ، كه سخت گرفتاریم.
الهی! آن چه تو را از من می گیرد و مرا ز تو، لذّت گناه است، پس این افیون ماندگار را از من بگیر و هوس را در تنم خاكستر كن و از عطر سجاده پاكان، در سجاده دلم بپاش تا لذت حضور تو، آن چه غیر توست را از وجودم پاك كند.
ای تمام مهربانی، دامنِ منر ا از سیاهی اعمالم پاك كن و آینه دلم را صفایی ده تا در آینه دل، تو را ببینم و خودم را.
الهی! شاید این مهربانی بی اندازه و رحمت بی كران تو باشد كه مرا این قدر گستاخ كرده است، تا گرد فراموشی بر افق دیدگان بنشانم؛ پس این احساس پاك بزرگوارِ خود را از من مگیر و مرا آینه عالمتاب مهربانی های خودت كن.
الهی! لحظاتم بوی تعفن اعمالم را می دهد و ثانیه هایم، روی لحظات گناه می چرخد. مرا از «من» بودن جدا كن و غرورم را بشكن.
امروز را لباس عافیت بپوشان و فردایم را چنان كن كه وقتی چشمم بر دفتر اعمالم می افتد، خنده بر لب هایم شكوفا شود [1] .
ای توبه ده و توبه شكن، دستم گیر!
الهی! توفیق ده تا دلمان را با حمد و ثنایت چراغانی كنیم و دیده هایمان را به شوقت بارانی.
الهی! ای كریم و رحمان! روز حشر ، ما را به رحمتت مسرور گردان و از خشم و عذابت دور گردان . لطفی ، كه در اضطراریم . رحمی ، كه سخت گرفتاریم.
الهی! آن چه تو را از من می گیرد و مرا ز تو، لذّت گناه است، پس این افیون ماندگار را از من بگیر و هوس را در تنم خاكستر كن و از عطر سجاده پاكان، در سجاده دلم بپاش تا لذت حضور تو، آن چه غیر توست را از وجودم پاك كند.
ای تمام مهربانی، دامنِ منر ا از سیاهی اعمالم پاك كن و آینه دلم را صفایی ده تا در آینه دل، تو را ببینم و خودم را.
الهی! شاید این مهربانی بی اندازه و رحمت بی كران تو باشد كه مرا این قدر گستاخ كرده است، تا گرد فراموشی بر افق دیدگان بنشانم؛ پس این احساس پاك بزرگوارِ خود را از من مگیر و مرا آینه عالمتاب مهربانی های خودت كن.
الهی! لحظاتم بوی تعفن اعمالم را می دهد و ثانیه هایم، روی لحظات گناه می چرخد. مرا از «من» بودن جدا كن و غرورم را بشكن.
امروز را لباس عافیت بپوشان و فردایم را چنان كن كه وقتی چشمم بر دفتر اعمالم می افتد، خنده بر لب هایم شكوفا شود [1] .
[1] اشارات، بالاترين مرتبه حضور، ابراهيم قبله با تلخيص، ص4.